Ιστορία bullying μικρού Λευτέρη που δεν μεγάλωσε ποτέ

Η δική μου ιστορία bullying είναι η εξής:

Γεννήθηκα σε ένα χωριό στη Βόρεια Ελλάδα και από μικρός ήμουν ένα παιδί ήσυχο, ευαίσθητο, χωρίς πολλούς φίλους. Δεν μου άρεσε να παίζω μπάλα, γιατί δεν τα πήγαινα καλά με τον κινητικό συντονισμό. Αποτέλεσμα ήταν κάποιοι «φίλοι» μου να θεωρούν ότι είμαι «αδελφή».

Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι ήμουν στο σπίτι ενός από τους δύο φίλους μου. Ήταν όλοι γύρω από την βεράντα και με κορόιδευαν, λέγοντάς μου «πούστη», «δε θα πας στρατό» κ.λπ. Κι εγώ τους απαντούσα «εγώ δεν είμαι, εγώ δεν είμαι ακούς; Θα πάω στρατό». Την επόμενη μέρα πήγαν και το είπαν στον δηλωμένο ομοφυλόφιλο [ότι οι γκει δεν πάνε στρατό, αν έχουν τον θεό τους…] του χωριού. Εγώ δεν ήξερα τι να του πω, γιατί ποτέ δεν τον είχα κατηγορήσει, αλλά αυτοί ήταν «φίλοι» μου…

Εσωτερική πίεση και ακόμη μεγαλύτερη απομόνωση

Όλα αυτά μου δημιούργησαν μια εσωτερική πίεση και ακόμη μεγαλύτερη απομόνωση. Περίμενα πώς και πώς να τελειώσω το Δημοτικό για να εξαφανιστώ από αυτούς και να μην τους ξαναδώ ποτέ.

Στο Γυμνάσιο, στην Α΄ και Β΄ τάξη, πάλι με κορόιδευαν και για να αποδείξω στον εαυτό μου και στους άλλους ότι δεν είμαι αυτό που έλεγαν, αναγκάστηκα να ψάξω να βρω γυναίκα μόνο και μόνο για να αποδείξω ότι δεν είμαι «αδελφή».

Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν μου άρεσαν οι άντρες. Το ότι ένας άνθρωπος δεν παίζει μπάλα και δεν του αρέσει να κάνει παρέα με αγόρια δεν σημαίνει ότι είναι ομοφυλόφιλος. Όμως εγώ τότε δεν το καταλάβαινα, ούτε γιατί με χαρακτήριζαν έτσι.

Εσωτερική «κόμπλα» και φοβία

Όλο αυτό μου δημιούργησε μια εσωτερική «κόμπλα» και φοβία για τους ανθρώπους —κυρίως για τους γνωστούς μου— με αποτέλεσμα σήμερα, στα 40 μου, να μη μπορώ να έχω συναναστροφές με πολλούς. Αποφεύγω τις κοινωνικές επαφές. Δεν είμαι πια εκείνο το παιδί που εύκολα βγαίνει στον κόσμο. Μπορώ να περπατήσω έξω, αλλά δεν αντέχω τους πολύ κοντινούς μου φίλους και συγγενείς, γιατί η παρουσία τους με πιέζει…Και μόνο που είναι δίπλα μου…

Ευτυχώς έχω φτιάξει μια υπέροχη οικογένεια, αλλά δυσκολεύομαι πολύ στο κομμάτι της κοινωνικοποίησης, και αυτό επηρεάζει και τους δικούς μου ανθρώπους. Πολλές φορές, σε κοινωνικές εκδηλώσεις, αποσύρομαι.

Ένας πληγωμένος ενήλικας

Πώς κατάντησα… Ένας πληγωμένος ενήλικας που δεν μπορεί να συναναστραφεί με τους υπόλοιπους ανθρώπους και να κάνει φίλους. Γιατί τότε, όταν ήμουν μικρός, σε εκείνη την βεράντα πέθανε το ήρεμο παιδί που είχα μέσα μου…Και δεν το άκουσε κανείς. Ούτε κηδειόσημο έβγαλαν στις κολώνες… Πέθανα αθόρυβα…

Και όλοι οι τότε φίλοι μου, πέθαναν μέσα μου κι αυτοί…

Αυτή είναι η δική μου ιστορία και το δικό μου βίωμα, το οποίο δυστυχώς δεν βρήκε λύση…

Γι’ αυτό σας το λέω, καλοί μου φίλοί:

Μιλήστε παντού, σε όλο τον κόσμο. Μη φοβάστε…

Εγώ αυτό κάνω τώρα σε αυτό το άρθρο —μιλάω στον άγνωστο κόσμο— Και μέσα από αυτόν τον άγνωστο κόσμο, καταλαβαίνω κι εγώ τα λάθη μου…