Ιστορία bullying Δημήτρη
Η πραγματική ιστορία bullying του “κοντού και καχεκτικού” Δημήτρη
Καλησπέρα σας είμαι ο Δημήτρης και παρακάτω θα σας αναφέρω τη δική μου ιστορία που βίωσα όταν ήμουν μικρός όσο αφορά το θέμα μπούλινγκ.
Γεννήθηκα στην επαρχία και μεγάλωσα σε ένα χωριό. Η κοινωνία του χωριού όπως ξέρουμε είναι αρκετά κλειστή.
Περίπου στην Τρίτη ή Τετάρτη δημοτικού δεν θυμάμαι καλά, ήταν δύο παιδιά που συνέχεια μου έκαναν επίθεση και με χτυπούσαν. Ο λόγος: Σωματικά ήταν πιο μεγάλοι και πιο ψηλοί…
Τότε, τα δύο αυτά παιδιά ήταν κολλητοί και οι δημοφιλείς του δημοτικού σχολείου. Εγώ από την άλλη ήμουν γενικά κλειστός σαν χαρακτήρας και δεν έκανα εύκολα παρέες. Παράλληλα για κακή μου τύχη, η σωματική μου διάπλαση ήταν κάτω του μετρίου. Με άλλα λόγια ήμουν ένα κοντό και αδύνατο παιδί. Τα μόνα μου όπλα ήταν το μυαλό μου και το ταλέντο μου να ζωγραφίζω.
Πηγαίναμε τότε στο σχολείο 25 παιδιά και υπήρχαν ανάμεσα σε αυτά 6 με 7 τσιγγανάκια. Τα οποία ήταν ίσως και μεγαλύτερης ηλικίας από εμάς, τα υπόλοιπα παιδιά της τάξης μας.
Ήταν θυμάμαι τέλη της δεκαετίας του 80 και στη μόδα κυριαρχούσαν οι ταινίες του Bruce Lee και γενικά των Kung Fu… Εγώ ήμουν αρκετά φανατικός για αυτές. Το ίδιο όμως και τα τσιγγανάκια, όπως και όλα τα παιδιά της τάξης.
Το μπούλινγκ για μένα ήταν καθημερινό φαινόμενο από αυτά τα δύο παιδιά.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα περιστατικό που δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Είχα μία κόλλα UHU μπροστά στο θρανίο και έρχεται ο ένας από τους δύο που μου έκανε bullying και της ρίχνει μία μπουνιά… Σπάει η κόλλα και πετάγεται στα ρούχα μου και στο πρόσωπό μου… Θα μπορούσα τότε να είχα πάθει μεγάλη ζημιά, ακόμα και να τυφλωθώ….
Και τότε είπα τέλος, δεν θα το αφήσω άλλο να γίνεται αυτό! Τέλος στους Haters!
Το κακό με μένα ήταν ότι ντρεπόμουν και δεν το έλεγα στο δάσκαλο για τον εκφοβισμό που βίωνα από αυτά τα δύο παιδιά. Όμως, αποφάσισα να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου. Τι έκανα;
Η λύση:
Πήγα στα τσιγγανάκια που ήταν αρκετά μεγαλύτερα από τα παιδιά της τάξης μου και πιο μεγαλόσωμα και τους υποσχέθηκα δύο ζωγραφιές τη βδομάδα με σχέδια ανθρωπάκια να κάνουν πολεμικές τέχνες. Τους υποσχέθηκα δηλαδή να τους ζωγραφίζω δύο ανθρωπάκια κάθε εβδομάδα πολεμιστές σαν τον Bruce Lee, αρκεί να με προστατεύουν από τα παιδιά που με εκφόβιζαν… Και πράγματι λειτούργησε…
Κάθε φορά που έρχονταν να μου κάνουν bullying τα παιδιά αυτά, έμπαιναν μπροστά τα τσιγγανάκια σαν Σωματοφύλακες μου και με προστάτευαν… Αυτό κράτησε για ένα εξάμηνο και έπειτα σχεδόν “μαγικά”, σταμάτησαν να με ενοχλούνε τα παιδιά αυτά…
Είχα βρει τη λύση…
Χρησιμοποίησα το ταλέντο μου στη ζωγραφική και το μυαλό μου να βρω τη λύση, από φύλακες άγγελους – τα τσιγγανάκια του σχολείου, που ως παιδιά και αυτά έχουν βιώσει αντίστοιχα το δικό τους μπούλινγκ, λόγω της καταγωγής τους….
Αποτέλεσμα:
Εξουδετέρωσαν μέσα σε ένα εξάμηνο τους εκφοβιτές μου και δεν με ξαναενοχλήσαν ποτέ…
Είμαι πολύ περήφανος για το πώς το χειρίστηκα. Και από τότε έχω μάθει να λειτουργώ έτσι. Όταν δεν μπορώ να λύσω εγώ μία κατάσταση, προσπαθώ να βρω κάποιον άλλον να την λύσει για μένα και εγώ αντίστοιχα τον ανταμείβω με κάτι που δεν μπορεί να λύσει αυτός που με βοηθά. Ουσιαστικά δημιουργώ χρησιμότητα στους άλλους και παίρνω την αντίστοιχη ανταμοιβή από αυτή τη χρησιμότητα. Είναι μία win-win στρατηγική, όπου όλοι κερδίζουν και ο σκοπός επιτυγχάνεται, χωρίς να δημιουργούνται προβλήματα σε κανένα!
Για όλα υπάρχουν λύσεις αρκεί να κάτσεις να σκεφτείς ένα σχέδιο δράσης…
Μην αφήνετε ποτέ τους άλλους να σας κάνουν να αισθάνεστε άσχημα. Θα το κουβαλάτε όλη σας τη ζωή.
Βρείτε το καλύτερο δυνατό τρόπο για εσάς ώστε να λύσετε το πρόβλημα του εκφοβισμού ΤΩΡΑ!
Αν αυτός ο τρόπος είναι να πάρετε βοήθεια από δασκάλους, από γονείς, από γνωστούς, από φίλους, από συγγενείς, από το κράτος…. ΚΑΝΤΕ ΤΟ!
Καθετί που βιώνετε αρνητικό στη ζωή σας μπορεί να γίνει τραύμα και να το κουβαλάτε μέχρι να πεθάνετε. Κάθε κόμπο πρέπει να τον λύνετε στην ώρα του.
Αυτή ήταν η δική μου ιστορία. Εύχομαι και άλλοι να έχουν το θάρρος να γράψουν τις αντίστοιχες ιστορίες τους.. Τα σέβη μου
Δημήτρης από χωριό…