4 Χρόνια Μόνος: Η Ιστορία Μου – Με λένε Θανάση. Όχι, βασικά… Στο σχολείο δεν με φωνάζουν έτσι. Εκεί, είμαι “η αγελάδα”.

Ένα παρατσούκλι που κόλλησε πάνω μου από τους συμμαθητές μου. Δεν ξέρω ποιος το ξεκίνησε. Ξέρω μόνο ότι δεν τελειώνει. Και ότι κάθε φορά που το ακούω, νιώθω λίγο λιγότερος άνθρωπος.

Δεν είμαι δημοφιλής. Δεν είμαι “της παρέας”. Δεν γελάω με τα ίδια αστεία, ούτε σκέφτομαι όπως οι άλλοι. Λέω τη γνώμη μου και συνήθως αυτό είναι αρκετό για να με αφήσουν απέξω. Στα διαλείμματα κάθομαι μόνος. Περπατάω μόνος. Τρώω μόνος. Και όταν με χρειάζονται για κάτι – μια εργασία, μια πληροφορία – με θυμούνται. Μετά ξανά σιωπή.

Σαν να υπάρχω μόνο όταν βολεύει….

Πηγαίνω σε ένα ιδιωτικό σχολείο στην Αθήνα. Σπουδαίο όνομα, “προσεγμένο” περιβάλλον, όμορφα λόγια στα φυλλάδια… αλλά για εμένα είναι μια φυλακή με φαρδιά χαμόγελα και κοφτερά μάτια. Δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος εδώ που να μπορώ να πω ότι με νοιάζεται πραγματικά.

Και ξέρεις τι ήθελα περισσότερο από όλα αυτά τα χρόνια;

Όχι να αδυνατίσω. Όχι να “χωρέσω” σε μια παρέα με το ζόρι.
Ήθελα έναν φίλο…

Έναν.

Κάποιον να πει “Έλα, κάτσε μαζί μας”. Να μην φοβάμαι πως ό,τι πω θα γίνει αντικείμενο χλευασμού. Να μην χρειάζεται να προσποιούμαι ότι δεν με νοιάζει που είμαι μόνος μου κάθε μέρα.

Δοκίμασα. Πίστεψέ με, δοκίμασα. Ήμουν ευγενικός, χαμογελαστός, βοηθητικός. Ενδιαφέρθηκα για τους άλλους, κράτησα μυστικά, υπερασπίστηκα παιδιά που δέχονταν και εκείνα πλάγιο bullying. Αλλά το δικό μου όνομα, η εικόνα μου, το “στίγμα” μου – δεν έσβηνε.

Με βλέπανε, αλλά δεν με βλέπανε….

Η λύση που βρήκα στο προβλημά μου

Του χρόνου θα αλλάξω σχολείο. Θα πάω στη Β’ Λυκείου αλλού, αυτή τη φορά. Εκεί έχω κάποιους φίλους από το νηπιαγωγείο. Εκεί νιώθω ήδη ότι υπάρχω.

Αλλά ξέρεις τι με πονάει;

Πως έφυγα από εδώ χωρίς να κάνω ούτε έναν φίλο.

Και δεν ξέρω αν φταίω εγώ. Ίσως είμαι όντως παράξενος. Ίσως είμαι “πολύ”. Ή “λίγος”. Ή όλα μαζί. Αλλά βαθιά μέσα μου κάτι λέει πως δεν ήταν δικό μου το λάθος. Πως το λάθος ήταν δικό τους. Που ποτέ δεν μου έδωσαν την ευκαιρία.

Αν διάβασες μέχρι εδώ, σε ευχαριστώ. Δεν το γράφω για λύπηση. Το γράφω για να ακουστεί μια φωνή που είχε μάθει να σωπαίνει. Το γράφω για κάθε παιδί που τρώει μόνο του στο διάλειμμα. Που κάθεται στην άκρη της τάξης. Που νιώθει ότι δεν ανήκει.

Μπορεί να μην είμαστε πολλοί, αλλά υπάρχουμε. Και αξίζουμε μια θέση. Μια παρέα. Μια αγκαλιά. Έναν φίλο.

Αυτό ζήτησα για τέσσερα χρόνια.

Αν έχεις τη δύναμη, γίνε εσύ αυτός ο φίλος για κάποιον. Γιατί μερικές φορές, η διαφορά στη ζωή κάποιου ξεκινά με μια απλή λέξη:

“Έλα, κάτσε μαζί μου.”

– Θανάσης