Ιστορία bullying Γιώργη

Γιώργης: Ο «πολύ χοντρός» και «γκέι» που νίκησε το bullying

Με λένε Γιώργη. Είμαι 14 χρονών και πάω σε ένα γυμνάσιο στη Θεσσαλονίκη. Για πολλούς, είμαι «ο πολύ χοντρός». Για άλλους, είμαι «ο γκέι». Για μένα, είμαι απλώς ένα παιδί που θέλει να περάσει το διάλειμμα χωρίς να σκέφτεται πότε ότι θα του πετάξουν νερό ή θα τον σπρώξουν γελώντας.

• Όλα ξεκίνησαν στην Α’ Γυμνασίου. Δεν ήμουν ποτέ αδύνατος, αλλά εκείνη τη χρονιά, τα σχόλια έγιναν πιο σκληρά.
• «Ρε μπόγο, μη μου κόβεις τη θέα», «Άμα πέσεις πάνω μας, θα μας λιώσεις», «Και γκέι και χοντρός; Άστα να πάνε».

Στην αρχή γελούσα με αυτά, λες και αν έδειχνα ότι δεν με πειράζουν, θα σταματούσαν. Δεν σταμάτησαν….

Κάποιοι είχαν ιδιαίτερη αδυναμία να με κάνουν να νιώθω σκουπίδι.

Στο γυμναστήριο μου έκρυβαν τα ρούχα, στο διάλειμμα μου πετούσαν μπουκάλια με νερό, στο μάθημα έγραφαν στο θρανίο μου «πούστης» και γελούσαν.

Ένα μεσημέρι, όταν γύριζα σπίτι, κάποιος μου φώναξε: «Μην περπατάς απότομα και κουνιστά ρε χοντρέ, η γη τρέμει!». Άκουσα γέλια…

Έσκυψα το κεφάλι. Ένιωσα να λιώνω, να εξαφανίζομαι.

Η καταθλιψη και η απομόνωση

Κάποια στιγμή σταμάτησα να βγαίνω από την τάξη στο διάλειμμα. Έλεγα ψέματα στη μαμά μου ότι δεν πεινούσα, γιατί ένιωθα πως το φαγητό με έκανε ακόμα πιο «αξιολύπητο». Κοιτούσα τον καθρέφτη και έβλεπα μόνο αυτό που μου έλεγαν: «Χοντρός», «αηδιαστικός», «ανώμαλος».

Ένιωθα μόνος. Δεν ήθελα να πάω σχολείο. Άρχισα να σκέφτομαι ότι αν δεν υπήρχα, ίσως να ήταν πιο εύκολο για όλους.

Η μαμά και ο κύριος Αλέκος

Η μαμά μου δεν ήταν από αυτές που άφηνουν κάτι τέτοιο να περάσει έτσι…

Με είδε να αλλάζω, να μην τρώω, να μην μιλάω.

Ένα βράδυ, μπήκε στο δωμάτιό μου και μου είπε:

— «Γιώργη, κάτι σου κάνουν, έτσι δεν είναι;»

Δεν άντεξα. Ξέσπασα….

Της τα είπα όλα. Το νερό, τις βρισιές, τις φορές που γύρισα σπίτι μουσκεμένος και είπα πως «έβρεχε».

Την επόμενη μέρα πήγε στο σχολείο και μίλησε στον διευθυντή, τον κύριο Αλέξανδρο. Ήταν από τους λίγους καθηγητές που πραγματικά ενδιαφέρονταν. Δεν μου είπε ποτέ «μην τους δίνεις σημασία». Μου είπε «Θα το λύσουμε».

Μίλησε σε όσους έπρεπε…

Ενημέρωσε τους γονείς εκείνων που με παρενοχλούσαν και κάλεσε κάποιους από αυτούς στο γραφείο του.

Δεν τους φώναξε, δεν τους απείλησε. Τους ρώτησε απλά: «Γιατί το κάνετε;». Κανείς δεν απάντησε…

Σιγά σιγά, η κατάσταση άλλαξε. Δεν έγινε μαγικά. Αλλά σταμάτησαν τα σχόλια, οι επιθέσεις, τα μπουκάλια.

Κάποιοι ζήτησαν συγγνώμη, κάποιοι άλλοι όχι. Δεν με ένοιαζε.

Και τώρα;

Σήμερα είμαι στη Γ’ Γυμνασίου. Δεν έχασα βάρος, δεν άλλαξα. Αλλά έμαθα να αγαπάω τον εαυτό μου έτσι όπως είναι…

Και το σημαντικότερο;

Έμαθα ότι το bullying δεν σταματάει όταν σωπαίνεις. Σταματάει όταν μιλάς.

Και εγώ μίλησα. Και νίκησα!

Η σειρά σου τώρα φίλε: