Ιστορία bullying Παναγιώτη
Η “γκει ιστορία” bullying του Πάνου όταν πήγε γυμνάσιο
Πάντοτε προτιμούσα την παρέα των κοριτσιών αντί των αγοριών. Και έτσι βρέθηκα στο επίκεντρο της κριτικής των αγοριών, στους διαδρόμους του γυμνασίου όταν πήγα….
Οι φασαρίες και οι ψιθύροι έγιναν το καθημερινό μου τοπίο. Με αμφιβολίες και ύβρεις για τον ανδρισμό και την σεξουαλική μου ταυτότητα να με σκιάζουν. Γιατί έπρεπε να υποκύψω στους στενούς ορισμούς τους;
Το πρόβλημα δεν ήταν μόνο τα λόγια τους. Ήταν η επικρατούσα νοοτροπία που καθόριζε ποιος μπορούσε να είναι φίλος με ποιον, βασισμένη στο φύλο. Στα μάτια τους, τα αγόρια έπρεπε να είναι με αγόρια και τα κορίτσια με κορίτσια. Αλλά αρνήθηκα να υποκύψω σε τέτοιους περιορισμούς. Γιατί οι επιλογές μου στη φιλία θα έπρεπε να καθορίζουν την αξία μου και την σεξουαλική μου ταυτότητα;
Το bullying άρχισε διακριτικά, σαν δηλητήριο που διέρρεε και έσπαγε σιγά σιγά την αυτοπεποίθησή μου.
Σημειώσεις με απειλές βρίσκονταν στα βιβλία μου… Σκληρές λέξεις χαραγμένες στο ύφασμα της αυτοεκτίμησής μου. Κάθε προσβολή, κάθε χλευασμός, έκαναν μια βαθειά τρύπα μέσα μου.
Αλλά αρνήθηκα να είμαι θύμα για πάντα…. Αρνούμαι να αφήσω την άγνοια να σκεπάσει την αλήθειά μου.
Πάνος…
Η λύση δεν βρίσκεται στη συγκρούση, αλλά στην εκπαίδευση.
Πρέπει να προκαλέσουμε τους κοινωνικούς κανόνες που καθορίζουν ποιος μπορεί να είναι φίλος, βασισμένος στο φύλο. Οι σχολικές μονάδες πρέπει να εφαρμόσουν πλήρη προγράμματα κατά του bullying. Που θα προάγουν την ενσυναίσθηση, τον σεβασμό και την αποδοχή της διαφορετικότητας.
Η λύση στο πρόβλημα του εκφοβισμού που αντιμετώπισα ήταν ένας συνδυασμός αυτο-ενδυνάμωσης και δράσεων σε επίπεδο κοινότητας. Κατάλαβα ότι η σιωπή δεν θα με οδηγήσει πουθενά και ότι χρειαζόμουν να δράσω….
Πως έλυσα το πρόβλημα του bullying μόνος μου
Πρώτα απ’ όλα, έψαξα εντός μου για να βρω τη δύναμη και την αυτοπεποίθηση, να μην αφήσω τον εκφοβισμό να με καθορίσει. Έγινα πιο συνειδητοποιημένος για το ποιος είμαι εγώ. Και διαμόρφωσα μια πιο θετική αντίληψη για τον εαυτό μου, αγκαλιάζοντας την διαφορετικότητά μου.
Στη συνέχεια, αποφάσισα να μιλήσω ανοικτά. Εκφράζοντας τα συναισθήματά μου και τις ανησυχίες μου σε φίλους, οικογένεια και σχολικούς συντονιστές.Έτσι, ένιωσα ότι δεν είμαι μόνος.
Πιστέψτε με, είναι το πρώτο βήμα… Αυτή ήταν η στήριξή που μου έδωσε τη δύναμη να σταθώ απέναντι στον εκφοβισμό.
Κάθε βήμα που πήρα για την αυτοενδυνάμωση με έκανε να νιώθω πιο δυνατός και πιο αυτόνομος. Με καθοδήγησε η πεποίθηση ότι, μπορούμε να δημιουργήσουμε έναν κόσμο όπου η διαφορετικότητα είναι αξιοπρεπής και αποδεκτή. Ακόμα και σε κλειστές κοινωνίες όπως ήταν το χωριό μου….
