Ιστορία bullying Στέλιου

Η ιστορία bullying του Στέλιου στο γραφείο για την ΔΕΠΥ του

Η παιδική μου ηλικία στο σχολείο ήταν μια περίοδος γεμάτη δυσκολίες. Ήμουν ο περίεργος που πάντα έκανε χαζομάρες και έχανε την προσοχή του. Δεν καταλάβαινα γιατί δεν μπορούσα να κρατήσω την προσοχή μου στο μάθημα ή σε μια εργασία. Απλά ένιωθα ότι το μυαλό μου έτρεχε σαν τρελό.

Οι συμμαθητές μου ήταν συχνά απορριπτικοί. “Είναι πάλι αυτός που μιλάει ασταμάτητα;” άκουγα να λένε. “Δεν μπορεί να κάτσει ήσυχος ούτε για λίγο,” πρόσθεταν άλλοι με ειρωνικό χαμόγελο. Κάθε σχολική μέρα ήταν ένας αγώνας για μένα. Με την αυτοπεποίθησή μου να καταρρέει σταδιακά.

Αλλά και οι δασκάλοι μου δεν ήταν και τόσο συγκαταβατικοί. Αντί να με βοηθήσουν να κατανοήσω τις δυσκολίες μου, με κατακρίνανε και με τιμωρούσαν για την έλλειψη προσοχής μου. Ήταν σαν να μην καταλάβαιναν το πρόβλημα. Απλά δεν μπορούσα να το κρατήσω μέσα μου.

Η πραγματική ανατροπή ήρθε όταν επισκέφτηκα έναν ειδικό γιατρό που διαπίστωσε τη διαταραχή προσοχής που είχα. Ήταν σαν να άναψε ένα φως μέσα μου, καθώς επιτέλους καταλάβαινα γιατί είχα τόσες δυσκολίες.

Τι είναι η ΔΕΠΥ

Η ΔΕΠΥ είναι η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας. Πρόκειται για μια νευροσυναισθηματική διαταραχή που επηρεάζει τη συγκέντρωση, την υπερκινητικότητα και τον έλεγχο των ενστίκτων σε παιδιά και ενήλικες. Συνήθως αρχίζει να εμφανίζεται στην παιδική ηλικία και μπορεί να συνεχιστεί και στην ενήλικη ζωή. Οι άνθρωποι με ΔΕΠΥ ενδέχεται να έχουν δυσκολία να διατηρήσουν την προσοχή τους σε δραστηριότητες, να οργανώσουν τις εργασίες τους και να ελέγξουν τις αντιδράσεις τους. Η διάγνωση και η αντιμετώπιση της ΔΕΠΥ απαιτούν συνεργασία με ειδικούς ψυχικής υγείας και ενδεχομένως θεραπευτική παρέμβαση, όπως φαρμακευτική αγωγή ή συμβουλευτική.

Και τότε ήρθε η βοήθεια

Από εκεί και πέρα, άρχισα να λαμβάνω τη βοήθεια που χρειαζόμουν. Με θεραπεία και υποστήριξη, έμαθα πώς να διαχειρίζομαι καλύτερα τα συμπτώματά μου και πώς να αντιμετωπίζω τις προκλήσεις που αντιμετώπιζα στο σχολείο.

Bullying εκφοβισμός στο γραφείο μου ως ενήλικας πλέον…

Τώρα στο γραφείο, αντιμετωπίσα παρόμοιες προκλήσεις bullying. Η ζωή μου λόγω του mobbing, ήταν σαν ένα βουνό που έπρεπε να ανέβω κάθε μέρα. Ένα βουνό γεμάτο με πέτρες που ονομάζονταν προθεσμίες… Ένα βουνό που έπρεπε να αντιμετωπίσω με τη διαταραχή της προσοχής μου.

Όταν ξείνησα στη δουλειά, ήμουν γεμάτος ενθουσιασμό και αποφασισμένος να δείξω τις ικανότητές μου. Αλλά η πραγματικότητα ήταν σκληρή. Δεν μπορούσα να κρατήσω την προσοχή μου ούτε για ένα λεπτό. Και αυτό έγινε αφορμή για τους συναδέλφους μου να αρχίσουν τον εκφοβισμό.

Τα σχόλιά τους ήταν σαν μαχαιριές στην καρδιά μου. Ένιωθα ανίσχυρος και μοναχικός. Και όταν ο διευθυντής με κάλεσε στο γραφείο του, ήξερα ότι η κατάστασή μου είχε γίνει σοβαρή. Αντί να μου προσφέρει βοήθεια ή στήριξη, ο διευθυντής με κατηγόρησε και με απείλησε. “Δεν μπορείς να συγκεντρωθείς;” μου είπε με κυνικό ύφος. “Ίσως αυτή η δουλειά δεν είναι για σένα.”

Θυμαμαι χαρακτηριστικά ένα περιστατικό εκφοβισμού στο γραφείο από τον συνάδελφο μου Χρήστο

Η φωνή του Χρήστου ακούστηκε υποτιμητική και επιθετική, καθώς με κοίταξε με περιφρόνηση.

“Στέλιο, τι είναι αυτή η ανικανότητα που δείχνεις στη διαχείριση του έργου Χ; Είσαι απλά ανίκανος ή απλά δεν ξέρεις τις βασικές διαδικασίες;”

Οι λέξεις του Χρήστου με πλήγωσαν βαθιά. Ένιωσα ένα βαρύ βάρος στο στήθος μου και μια αίσθηση ανασφάλειας να με πνίγει. Προσπάθησα να δικαιολογήσω την προσέγγισή του, “Πραγματικά προσπαθώ να κάνω τη δουλειά μου καλά…. Αν έχεις κάποια παρατήρηση ή συμβουλή, θα ήθελα να την ακούσω.”

Ο Χρήστος αναστέναξε με περιφρόνηση, “Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα σωστά. Είσαι απλά ανίκανος σε αυτό το γραφείο.”

Αισθάνθηκα σαν να με πνίγει η αβεβαιότητα και η αμφιβολία. Όμως, αποφάσισα να μιλήσω με σθένος και αξιοπρέπεια.

Του είπα: “Αντιλαμβάνομαι ότι έχουμε διαφορετικές απόψεις, αλλά αυτό δεν δικαιολογεί το να με προσβάλλεις έτσι. Θα προτιμούσα να συνεργαστούμε εποικοδομητικά παρά να με αντιμετωπίζεις με εχθρότητα.”

Ο Χρήστος έκανε ένα περιφρονητικό χαμόγελο, “Αχ, δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις τίποτα απλό… Είσαι πραγματικά αδύναμος και χαζός.”

Η αίσθηση της οργής άρχισε να με πλημμυρίζει… Αλλά αντί να αντιδράσω με οργή, απάντησα με αποφασιστικότητα: “Δεν πρόκειται για αδυναμία. Πρόκειται για τον σεβασμό προς τους συναδέλφους και τον σεβασμό προς τον εαυτό μου τον οποίο δεν έχεις….

Είναι δυνατόν να επικοινωνήσουμε χωρίς να χρειάζεται να αντιμετωπίζουμε το ειρωνικό σου χαρακτήρα αγαπήτέ συνάδελφε;” του είπα…

Η λύση στο εργασιακό μου bullying

Εκείνη τη στιγμή, κατάλαβα ότι έπρεπε να αντιδράσω άμεσα. Αντί να σπάσω, αποφάσισα να μιλήσω ανοιχτά για την κατάστασή μου. Μοιράστηκα την ιστορία μου με τους συναδέλφους μου και τον διευθυντή μου. Εξήγησα πώς η διαταραχή προσοχής με επηρέαζε και πώς προσπαθούσα να την αντιμετωπίσω με την βοήθεια ειδικού.

Η αντίδραση ήταν αναπάντεχη. Αντί να με κατακρίνουν, οι συνάδελφοί μου με υποστήριξαν. Με βοήθησαν στις εργασίες μου και με ενθάρρυναν να συνεχίσω τον αγώνα μου. Ακόμα και ο συνάδελφοε μου Χρήστος άλλαξε στάση…. Μετά από μια σοβαρή συζήτηση, αποφάσισε να με υποστηρίξει και να με εκπαιδεύσει καλύτερα και πιο απλά.

Με αυτή τη νέα υποστήριξη, άρχισα να αντιμετωπίζω τα προβλήματά μου με επιτυχία. Έτσι, καθώς η κατανόηση για τη διαταραχή προσοχής μου αυξανόταν από τους συναδέλφους μου, ο εργαδιακός εκφοβισμός σταμάτησε….

Τώρα πια, αισθάνομαι πιο δυνατός και με αυτοπεποίθηση μεγάλη. Και είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι γύρω μου που με βοήθησαν να φτάσω ως εδώ….